Ludzie zajmowali się osobowością od najdawniejszych czasów.
Już w Starym Testamencie zawarte są opisy ludzkich
osobowości oraz analizy przyczyn postępowania ludzi. Od
wieków osobowość fascynuje psychologów, lekarzy, artystów a
nawet ekonomistów.
Osobowością zajmował się już grecki lekarz Hipokrates (ok.
460 – 377 p.n.e.), który uważał, że cechy ludzi wiążą się z
podstawowymi płynami organizmu i zależą
od ich ilości oraz proporcji między nimi.
Według Autora żółć wiązała się z temperamentem choleryka,
krew z temperamentem sangwinika, flegma z temperamentem
flegmatyka i czarna żółć z temperamentem melancholika.
Psychologia jako nauka pojawiła się pod koniec XIX wieku, a
psychologia osobowości jest jeszcze młodszą dziedziną
wiedzy.
Psychologia osobowości wyodrębniła się jako samodzielna
gałąź psychologii w latach 30-tych XX wieku, dzięki
publikacji takich dzieł, jak: „Osobowość: Interpretacja
psychologiczna” autorstwa G.Allporta oraz „Badanie
osobowości” H.Murraya.
Psychologia osobowości, jako samodzielna dyscyplina, jest
bardzo młoda i liczy około 70 lat. Historia jej jest
niezwykle bogata...
Teorie na temat osobowości są ogólnymi teoriami zajmującymi
się różnymi zjawiskami istotnymi dla jednostki i mającymi
dla nich znaczenie funkcjonalne.
Na przestrzeni lat wyłoniło się wiele podejść teoretycznych
opisujących i wyjaśniających osobowość, na podstawie których
stworzono szereg teorii osobowości i rozwinięto metody
badawcze wyjaśniające zachowania człowieka.
Literatura tematu wskazuje na najbardziej wpływowe ogólne
kierunki w psychologii, do których można zaliczyć: teorie
typów, teorie cech, teorie psychodynamiczne i
psychoanalityczne, behawioryzm, humanizm, teorie uczenia się
społecznego, sytuacjonizm, interakcjonizm. ...
|